Bir hüzün var gönlümde, içimi kaplar,
Yalnızlık taşını bağrıma bastım, kalbim duraklar,
Geceyle dost oldum, karanlık benim yoldaşım,
Her adımda bir yara daha açılır,
Kimse bilmez bu acı ne kadar derin ne sızlar;

Kirpiklerimde birikmiş damlalar,
Gözlerim ağlamaklı, sesler yankılanır vadilerden,
Ellerim kaderimi çizer, yorgunluğum dinmez,
Ruhum savrulur rüzgâra,
Sessizce çığlık atar içimdeki ıslık, kimse duymaz;

Yalnızlık bir köprü, geçmek zor,
Her adımımda içim daha da burkulur, zorlanır,
Sırtıma sarmışım bu dünya yükünü,
Dinmez içimdeki fırtına,
Kavurur içimi yakar, her gece uykudan eder,

Göz pınarlarım dolmuş, içimde çağlar,
Fırat gibi coşar, dinmez bu asi akışlar,
Bu dünya bana ağır gelir,
İçimdeki yaralar kanar,
Her nefeste biraz daha derinleşir bu sızılar;

Yıldızsız gecelerde,
Gönlümdeki karanlık artar, yalnızlık derinleşir,
Geceler uzar, sabahlar olmaz,
Her adımda biraz daha kaybolurum,
Ama kimse bilmez, bu acıyla nasıl giderim;

Ey gönül, sızın durulmaz,
Her köşede bir yara, her adımda bir acıyla kalkarım,
Yalnızlık kaderimdir,
İçimde bir volkan kaynar,
Savurur beni, dalgalarla limansız denizlere;

Gözyaşlarım nehir olmuş,
Her damlada bir hayat, sessizce akıp gider,
Yüreğimde bir yangın,
Kimse söndüremez,
Her nefeste biraz daha tutuşur yanarım;

Gözlerim uzaklara dalar,
Bir umut ararım karanlıkta, bilmem ki hangi aralıkta,
Yalnızlıkla yoldaş oldum,
Gönlümde bir hüzün,
Her adımda biraz daha artar bu yüküm,

Duygularım sarar dört bir yanımı,
Geceler uzar, içimdeki acı derinleşir,
Her nefeste biraz daha içime kapanırım,
Ama kimse bilmez,
Bu gönül sancısının ne kadar derinlere çektiğini;

Yalnızlıkla büyüdüm,
Bu dünya bana yabancı, her adımım ağır aksak,
Gözlerimde bir damla yaş,
İçimde bir fırtına,
Kopar her gece, uğuldar vadilerin derinliklerinde;

Ey gönül, yandıkça yanarsın,
Her adımda biraz daha savrulursun,
Bu dünya sana ağır gelir,
Gözlerin dolmuş,
Ama yine de susarsın, anlatamazsın kimseye;

Gözlerimde bir hüzün,
Gönlümde bir ağıt, sessizce yankılanır içimde,
Her adımda biraz daha kaybolurum,
Ama yine de yürürüm,
Bu yalnızlık yolunda, bir başıma karanlıkları delerim;

Kimsesiz kaldım bu dünyada,
Yalnızlıkla dost oldum, karanlıkla yoldaş,
Her adımımda biraz daha eksilirim,
Ama kimse bilmez,
Bu acının ne kadar yüreğime işlediğini;

Artık yoruldum,
Bu dünya beni çoktan unuttu,
Kanar gönlümdeki yaralar,
Her geçen gün biraz daha açılır,
Ama ben yine de susarım anlatmam yüreğimdeki hüzünleri;

Bahadır Hataylı/26.08.2024/18.30/Namazgah/İST