Ne acayip iş bu!
Dönmek
Rüzgâr ileriye götürmeli
Dönüp aynı yerime değil
İhya edip veliye döndürmeli
Deliye değil
Gök bir deniz
Hava bayat
Vücudum bir sap, üç kanat
Dön dur
Allah’ım!
Dön dur göğü kanat.
Sıkılırım,
Sıkılırsam Mehmet gelir yine
Gelir otuz tonluk gövdeme biner.
Bir çıkar
Bir iner
Teselli edip gider.
Bana yok bir sevgili
Yok bir umut
Yok bir sesim
Güneşe, aya değil rüzgâra taparım.
O bana hayat verir ben ona biçim
Zor iş bu
Son hava bükücü benim,
Kabayım
Göğü yardıkça yararım
Yerimde fersahlar sayarım
Onu bir silindire dürüm yapar
Onun içinde yaşarım.
Anlıyorsun ya işte
Bu deli ediyor beni.
Yerinde saymak,
Saymak yerinde bir başına
Kimsesiz
Bir deli işi bu, deli!
Şu insanoğlu kadar da masum değilim
Yirmibeş yılda beş yüz bin minik bedeni
Kanatlarından tutup kanatlarımla ezerim
Ustama göre suç Mehmet’indir
Mehmet’e göre benimdir
Suç nedir bilmem
Var bir adilik
Asıl sorun
Bendeki enayilik.

SCKaradeniz