Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Eski bir alışkanlık bir şeyler karalarım
Sinemdeki ateştir her gün ruhumu yakan
Ipıssız sokaklardan yükselir naralarım
Allah bir ilham verir geceyi aralarım

Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Bir yağmur damlasının buharıyım bir gölde
Sevgidir düşlerimde bütün benimi yıkan
Kuruyup da giderken akşamüstü bir çölde
Mısra mısra dokuyor şiir beni her dilde

Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Issızlığın koynunda doldururum vademi
Geceye yalnız düşsem, kimdir şafağı söken
Bir yıldızın gözünden seyrettiren âlemi...
Yaratmazsa Havva’yı kim anlardı Âdem’i

Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Şair ki bir gözden bir gönlü anlamalı
Azınca yaraların ıssızlığında yıkan
Bir kadın bırakmışsa yüreğini yamalı
Kim olur ki yaralı bir yüreğin hamalı...

Ben şair değilim ki şiirleri aşk kokan
Mısralarım üşüyor kafiyeler kan gibi
Hazan vurunca güne dönüp boynunu büken
Şiir beni yeniler şu geçen zaman gibi
Yoğrulmuşuz şiirle iki ruh bir can gibi…