Cahil kişiye dert anlatmak su taşımaya benzer kevgirle,
Sanma ki aynı huyda olur inatçı bir katır, bir asil beygirle.

Yormayasın zihnini anlamayana dert anlatmaya çalışmakla,
Uğraşmayasın bilincini yitirmiş kavgacı cahille barışmakla.

Zira ne anlatırsan anlat bildiğini okur, laftan anlamaz ki cahil,
Zaten böyle olmasaydı cahil kalır mıydı, okuyarak ederdi tahsil.

Cahil kişi ne yazılanı idrak edebilir ne de okuduğunu anlar,
Her zaman haklı olduğunu düşünür, her gördüğüne havlar.

Yapayım derken yıkar tüm yapıları doğru sanır kendini,
Açayım derken kapar tüm kapıları doğrular hep fendini.

Kaş yapayım derken göz çıkarır ayarı olmaz ki cahilin,
Onun dostluğundan büyük düşmanlık yoktur ki gafilin.

Sen sen ol sözü bal olsa cahil insana yaklaşayım deme,
Yoksa bir anda vurulursun kölelikten beter lain geme.

Elini verirsin kolundan olursun sözlerimi yabana atma,
Cahil ile altın sırmalı ipek döşek olsa yan yana yatma.

Anlamaz anlamlandırır, sözlerini çarpıtır eder seni mahkûm,
Ne yapar eder bırakır seni haklılıktan ve huzurdan mahrum.

Bilge bir düşman cahil bir dosttan daha iyidir unutma sakın,
Cahil ile sohbet etmektense kes dilini korkma dökülsün kanın.

Harap Mesut o yüzden bırak haykırsın cahil kişi arsızca,
Sen önüne bak kulak verme sakın bu hırlamalara gamsızca.