Yaşamın,yaşadıklarının yükünden,

İnsanların zehir misali sözlerinden,

Sahte yüzlerinden sıkılınca,

Dalarsın kendi dünyana.

Düşünürsün,efkarın boylu boyunca karşında.





Kendi kendine:

"Beni ben oldugum için,

Çıkarsız,saf duygularla sevip,

Yüreğinde bana yer verecek,

Beni anlayacak bir kişi...

Yok mu" diye içlenip,

Bu da benim kaderim der,

Sineye çekersin ya.

İçinde taşkın denizler köpürür,

Sen susarsın hani.

Susma, atma içine!



Gel beni dost bil !

Anlat yüreğindekileri,

Hiç kimse dinlemese de,

Ya da dinliyor görünüp

Boşver üzülme dese de,

Sen paylaş yeter ki.




Canın boğazındayken,

Sineye çekip gamlanma ne olur!

Gel sen beni dost bil.

Anlat !

Seni dinlemek eziyet değil ki!



Günün birinde anlarsın belki beni,

Zaman ne gösterir bilinmez ki!

Dostluğun en güzel armağandır,

Sen bunu bilemezsin,

İnan ki!