-Sana hasretim kalmadı, özlemi tanıdıktan sonra-

Ağladım yıllar boyu
Her defasında hasar bırakan hasretime.

Anlamsızlıktan
Ve dahi
Hiçbir şey/den
anlamlar kotarıyordum.

Üzerine ektiğim tenini kopartıp
Dağıtıyordum önüme gelen her şey/e.

Çıkamıyordum hasır serdiğim
İçimin çukurundan…

//
Ah kasisler
Hasretten kasisler
Geçtikçe içimden
İçimdeki boşluğuna iç geçirdiğim
İçimdeki kasisler.

Bir çiçek tohumu düştü
Hasretten betonlaşmış
İklimi bozulmuş
Çiçek bozuğu gönlüme.

Serpil/di çiçek
Hasar bırakan hasret gidende
Öz/den, öz/günce, öz/lüce
Özlem gelince…

Elimden tuttun sevgili,
Sen hiç kimsesin HİÇKİMSEM.
Anlamsızlık çukurundan çekip aldın
çiçek bozuğu yüreğimi

Nice hasarlarımla öz/ledin beni.

Hadi kaçalım…

İçimize mi kaçalım,
içimizden mi kaçalım,
düşünmeksizin.

Sorgusuz, yansız ve yönsüz sev/g/iye.

Tel’in edelim kendimizi
Gidelim
En onulmaz yaralarımızla can ateşimizde
pişmiş kumdan kadehlerimize
tel tel sanrımızın külünü döktüğümüz

ati/iye…