Hatıralar arasında sıkışmış bir halde
Kendimi atıyorum balkona
Çok iyi anımsıyorum sevgilim
Karanlık inmiş, ışıklar yanmış,
Ve çocuklar toplamıştı kahkahaları sokaklardan
Ağır bir sessizlik hakimdi insandan yana

Geceyi içimize çekmek için iyi bir yerdi balkon
Hep durduğumuz , sustuğumuz
Üstelik çekip götürebilmen için de yeterince uzundu saçlarım
Islanmak güzeldi yapışırken üstümüze hayaller
Gözlerinin değdiği yerde yangınlar
Ellerin ab-ı hayat
Ağzımın kenarında bir kalıp buz parçası gibiydin
Bir dal sigara yetiyordu iki ciğeri karartmaya

İkiyi bire tamamlamak yeni bir terimiydi matematiğin
Kulağımın arkasında meltemleri andıran soluğun
Serinletiyordu yanan kalbimi ...
Zaman ve mekan kavramını yitiriyor
Memleket kollarımla sarabileceğim kadardı

Saniyeler cam kırıkları gibi batıncaya kadar senindim... .

Anımsıyorum da
Öyle çok duygu sığdırmıştık ki birlikteliğimize
Adını bile koyamıyorduk
Kimdik biz ,
Ben senin neyindim , sen bana ne olmuştun ?
Sevişmeler, kavgalar, gülmeler sessizlikler, çığlıklar…
Peş peşe biten paketler
İçimi unutulup , soğutulmuş kahveler…

Soğuk değil bu gün kahvem, dilimi yakacak kadar da sıcak hatta
Çok zaman, çok şeyden yanmıştı zaten.

Bazen o anlarda bulurum kendimi, kapalı gözlerim
Olmasan da , ben hep sana gelirim
Balkona çıkarım
Elimde bir dal sigara
Hazirana küfürler yağdırırım .


Meral Dülger