sende kalsaydım çocukluğum
beyaz düşlerin kanatlarında uçursaydı
ölümü bilmeyen yüzüm
elim sende oynasaydım
saman yüklü kağnıların geçtiği yolda
takılsaydım masmavi gülüşlerin arkasına
çimlerde yuvarlansaydım
tepeden bakılan bir sevgi yumağı gibi


bilmeseydim karanlık var, zulüm var
suretimde adalet demeseydi serzenişler
pisi pisine ölenlere bakıp hayıflanmasaydım
takılıp düşmeseydim yürürken hakka
gazlarını üstüme sıkmasaydı tomolar
hedef almasaydı polisler düşüncemi
’gerçi göreviymiş onların,
emir erleriymiş!’


gerçeği ararken vurulmasaydı aklım
saçılmasaydı ortalığa kitaplarım
top oynasaydım arkadaşlarla
bir kara söğüde konsaydı topum
azarlasaydım tosbağaya taş atan çocukları
arsız arsız gülmeselerdi yüzüme
şu arsız dayatılanlar gibi
’ biraz demokrasi olsaydı
değil mi ama abi?’

tek adam, tek adamlar
çıplak suratlarınızı görüyorum
demek ki içimde ölmemiş çocukluğum
heey!
daha nereye kadar
durun diyorum..


03. 07. 2014 / Nazik Gülünay