Şehirlerde yaşardı...
Güvercin serçe kırlangıç ve
Kumrular.

Çekilmez olmuş,
Yaşanmaz olmuş hayatları...
Terketmişler...
Doğup, büyüdükleri,
Özgürce uçtukları yerleri.
Bir dağa yerleşmişler.

Toplanmışlar bir gün.
Kumru güvercin,
Seçe ve kırlangıç.
Güvercin almış ilk sözü:
Biz genelde camii lerde
geçimimizi sağlardık.
Avlularda yemlenirdik!
O, eski insanoğlu yok artık.
Öncekiler yemlerdi bizi...
Şimdikiler;
Kardeşlerimizi, çocuklarımızı
Yemeye başladı açlıktan.

Kırlangıç üzgün:
Yuvalarımızı, eski bina duvarlarına,
yapardık.
Çok katlılar doldu heryer,
dışı cam ve aynalı.
Gel de yapıştır çamuru yapıştırabilirsen.

Söz sırası serçede dir:
Bilirsiniz biz böcek-sinek
Ne bulursak yeriz.
Bozdular doğada dengeyi,
Ne bulur, ne yeriz?

Son söz kumru nundur.
Ağlamaklı, bir o kadar üzgün:
Ahh! Kardeşlerim ah!
Aşk, sevgi denince!
Biz akla gelirdik.
Sevenlere! ’’Kumrular gibi’’ denirdi.

Şimdi ne o saf sevgiler kaldı...
Ne de ter temiz duygularla aşklar.!

Var sa; yok sa riya...
Kalmadı haya...
Her şey göstermelik!
Her şey kişisel menfaat.