Biliyor musun ?
Burada papatyalar açmıyor
Gelincikler de yok
“Gelincik varolduğu sürece umut hep vardır “demiştim
Yine de yitirmek istemiyorum umudumu
Başımın üstünde uçan kuşlara vefasızlık olur
Kar sularının çoğalttığı nehirlere de
Koyunlar kuzularıyla oynaşırken çayırlarda
Çobanın kavalından çıkan nağmeye vefasızlık olur
Yitirmek istemiyorum umudumu
Karahindiba tohumları uçurdum çünkü
Tel tel savruldular uzaklara
Penceremin köşesine yuvasını kurdu kırlangıçlar
O yuvayı kurabilmek için kaç kuşla ağız dalaşı yaptılar
Keşke görebilseydin
Sakin herkese her şeye yabancı bir yerde
Kendimle yakınlaşmaya çalışıyorum
İhtiyaç fazlası her ne varsa kurtuldum hepsinden
Elbiseler , eşyalar , anılar , acılar
Özlemler , kızgınlıklar , kırgınlıklar,
Ve tabi insanlar …
Konuşacaklarım, anlatacaklarım o kadar çok ki
Susmakla başa çıkabildim ancak
Susmak ve sadece kulak kesilmek
Keşke duyabilseydin
Çocuklar var bembeyaz tenli , mavi gözlü , sarı saçlı çocuklar
Gülümseyip el sallıyorlar her geçişimde
Lüle lüle saçlı bir kız çocuğu uzattı birgün elini
Yürüdük biraz elele
Keşke bir elini de sen tutabilseydin
Sana ait şiirler biriktirdim bir defterde
Kelimeler adınla , varlığınla nasılda çoğalıyor bilsen
Okurken evindeymiş gibi hisset diye
Asma kilit vurdum kapağına
Keşke okuyabilseydin
Günler haftalar aylar o kadar hızlı geçiyor ki
Saçlarımdaki beyazları saymayı bıraktım artık
Zamanla orantılı çoğalıyorlar
Biliyor musun ?
Yaş almak bir garip duygu , içi keşkelerle dolu
Şimdi bunu söylemek gereksiz ama
Yersiz , yurtsuz , kimsesiz ve evsiz gibiyim burada
Keşke…

Meral Dülger