Bir akşam üstü
Son ışıklarını toplarken güneş
Ve her ağacın altında
Siyah bir poşete sığdırıp dertlerini, kendilerine yabancı olmak için toplaşıp içerken insanlar
Çocuklar son istop topunu fırlatırken havaya
Yeşil bir renk seçip
İstop diye bağıracağım
Sürüp üstüme vuslat kokularını
Gurbetlerin haramlarından tatmak için
Yol alacağım
Ardımda bırakarak bütün üretkenliğimi
Bir mesai sonrası inerken merdivenlerinden 17 senenin
Gülümseyeceğim, alamadığım bütün haklarıma
Ne olduğunu hiç bilmediğim bir his alıp yanıma
“Yollar yormazdı insan kadar “
Vererek söylediğim sözün hakkını
Yol alacağım son seferini ağırdan alan bir trende
Örtmek için bütün yaşanmışlıkları
Çiçekli dallı bir eşarp olacak kafamda
Rüzgara yem etmek pahasına
Pencereden dışarı bakacağım
Hiç bilmediğim bir iklimin meltemleri düşürüyor beni yola
Bilmediğim bir nefes
Yeni bir kafes belki
Bilmediğim bir ten
Bir Eylül sevdası belki de
Gidiyorum işte
Arkamdan su dökmesine fırsat vermeden çocukluğumun
Adının ne olduğunu tam bilemediğim
Aklıma muhalefet bir duygunun peşinden

Kalabalık bir trenin en yalnız vagonunda,
En güzel bilinmezliğe gidiyorum
Sana …

Meral Dülger