giymiyorum artık
mavi pabuçlarımı
saçımı da eskisi gibi
toplamıyorum yazmıyorum artık karanfil kokulu mektubu.
çiçekleri sulamıyorum artık.
açmıyorum kapıyı cevaplamıyorum telefonu.
mutfağa da girmiyorum
yapmıyorum artık o sevdiğin ’çilekli pastayı’
bahçeye diktiğimiz o gelincikte yok artık.
fidanlar dersen hepsi kurumuş
güneşte eskisi gibi doğmuyor
o sevdiğimiz, geceleri hayranlıkla seyrettiğimiz
yıldızlar da yok artık.
yada görmüyorum.
düşlerimizi unutmuşum.
maviyi mi kırmızıyı mı severdin?
yoksa beni kızdırmayı mı?
sevdiğin o kokuyu da sürmüyorum artık
kırmızı kazağımı da giymiyorum
çay içtiğin bardakta öylece duruyor vazonun yanında
dalıyorum bilmezlere
uyku dersen çoktan unuttum
gözlerim yeşilde alda
her yerde senden bir iz
çekip gitmek istiyorum bilmezlere
ama nafile...

İlknur Kılıç