0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1030
Okunma
O hep aynıydı,
Güldüğü zaman susar,
Ağladığı zaman konuşurdu...
Yüreği nasır elleri kalem tutmuştu.
Gözleriyle dünyayı aydınlatır,
Kalbiyle sevgi dağıtırdı.
Bazen anlatırdı,o bir topraktı,
Ezilmiş ama yine de nankörlük yapmamıştı,
O etrafı kalabalık bir yalnızdı...
Durmadan anlatır,ama kimseye anlatamazdı kendini...
Elleriyle bir dünya yapmış,depremlere dayanamamıştı...
Acılara güler,gülerken de ağlardı...
Mecburiyetlere mecbur kalmış,
Hasretlik denizinde boğulmuş bir insandı...
1979