Her adımım sana varmaktan uzaksa
Kendini bu rüyada yaşadım sanma.

Günler geçtikçe unutuyorsan adındaki harfleri
Aşkın yüreğimi yaktı diye hayıflanma.

Güneş batışında ufkun kızıllığına
Yüreğin diye bakmadınsa “ahı” dudağında anma.

Ölümün, ölümde dirilmek için değilse
Ölmek, bir hiçliktir kendini öldün sayma.

Bâdeden içmek niyet, kendin bulmaktır.
Yitiyorsan yolda bu nice bağlanmaktır.

Aşk, aşk diye demir tavında dövülmediysen
Yıldız misali kendini gökten kaymış zan.

Yakma bağrımı gülşen’de ey diken.
Arzum güle varmaktır, içimde bir iken.

Sen de ben kendim buldum, yitmem mutlak.
Aşkta ölüp doğmaktır budur hakikat.

Ölüp öldürmek değildir, sevdadan niyet.
Mecnun Mevla’da öldü bilmez misin niçin?

Bu bedenin elbet toprak olacaktır.
Hakiki insan hayırla anılandır.


M.S./2008
kahramanmaraş