Tepemde bir akbaba ötüyor
Hırsla ölmemi bekliyor sanki
Hiçbir Tanrı’ nın gücü yok beni affetmeye
Sessiz ve karanlık bir inzivadayım
Oysa iklimler kuşanmıştım
Dört mevsim bir anda biter mi


Söz vermiştim yaşamın kutsallığına
Işığa,suya ve aynaya bakarak
Gündüzlerden ve açık pencerelerden bahsetmek yasaktı
Fesleğenlerin nefeslerini dinledim
Eşini çağıran ceylana baktım
Ve Dünyaya baktım
Perdeler,gizli hıçkırıklarla doluydu
İzledim Güneşin feth edilişini
Ve nar çiçeklerinin açılmasını bekledim



Anlamıyorsun kof bir keder değil bu
İçim sıkılıyor
Avluya çıkıyorum
Parmaklarımı gecenin gergin teninde gezdiriyorum
Soğuk bir rüyanın gezginiyim
Birbirine yaslanmış evler
Ve o haylaz uçurtma damları
Akasya kokusundan başı dönmüş
O sokaklar..
Hepsi geçip gitti
Kabına sığmayan gülüşlerim vardı
Göz bebeklerimin tam ortasında
Annemin giydiği çarşaf hışırtısıyla doğardı sabahım
Hepsi geçip gitti

Yükseldim içimden kendime doğru
Ve Gökyüzüne baktım
Bulutlar matemli kalabalıklar gibi
Yağacakları ve ölecekleri an’ı bekliyorlar
Sanki tüm sözcükler topraktan yapılmış
Bir bulut öfkelense
Silinecek tüm yaşamın izleri

Bu gece gözlerimin göğünden şiirime yıldız yağıyor
Tüm kağıtlarımın beyaz sessizliğinde
Kıvılcım ekiyor pençelerim

Karanlıktan neden korkayım ki
Gece elmas damlalarıyla dolu iken
Ve sarhoş eden leylak kokularıyla..
Öyleyse bırakın beni!
Kaybolayım
Kimse bulmasın izimi, yakıcı ruhumu
Ve nemli ahımın şarkısı fikrimde esip dursun