Bir ıslak bulut yığılıyor gözlerimin pınarına
Seçemez oluyorum hayalimdeki gözlerini
Yarım kaldı dudaklarımda şarkılar
Yetim bir yalnızlığın sokaklarına sığınmış gülüşün
Her köşesinde bu evin
Seni arıyorum bana bakıyor gözlerin
Yokluğunun acısını her zerremde duyuyorum !

Boynuna asıyorum hıçkırıklarımı
Seni düşünürken, olmadığın bu sokaklarında
Günlerdir birikmiş yağmurlarımı
Sellere bırakıyorum
Kapansın istiyorum pencereler sen gelince
Değilmi ki ; sen yoksun, odanda duruyor kokun
Değilmi ki ; benden uzaksın, senden yoksun
Tüm güzellikler
Mektuplarım kapansın
Açılsın kapılar
Defterler kapansın artık

Sana acılarımı, yalnızlığımı, yetimliğini
Anlatamadıktan sonra
Neye yarar ay gülmüş, güneş doğmuş
Kirpiklerimde sıralanan damlalar
Neye yarar billurlaşan göz yaşımda
Sana olan hasretimin alevini yansıtamayan kalem
Ne dindirir bu saatten sonra acımı
Kaç yüzüncü akşamdır bilemem sabahlıyor şarkılar
Karanlıklar doluyor gözlerime
Güneş doğmadan

Susuyorum artık
Susuyorum hüznüm, hazanım, sararmış yaprağım
Dert kervanının uçsuz bucaksız evreninde
Seni bekleyebilmek, hasretini kucaklayabilmek için
Susuyorum
Kulaklarımda sevdiğin şarkılar
Şarkılar ayrı ayrı kesiyor bileklerimi
Senin pencerelerini düşünüyorum
Neler vardır, kim bilir odanda
Kiminde ayrılık, özlem, kiminde bekleyişe tutukluk
Dışarıda sokak lambalarına vurulmuş akşamlar
Hüzün içinde hüzün... bilmiyorduk !

Ayrı ayrı yerlerden gelmişler de her biri
Yabancı değiller sanki hep dosttu
Bir dostluğa imza atıyorlar sanki bir kalpte
Bir sevdaya gözyaşı döküyor dillerde şarkılar
Kahvaltı sofralarında hıçkırık gibi kahkahalar
Bilmiyorum ki hep birlikte ağlayacaklar

Sana yazıyorum pembe olsun mektuplar
Her gülen yüze bakıyorum sahtelikler
Hatırladıkça yokluğunu
Volkanlar gibi yakmaktasın şu kalbimi
Zaman yetmiyor, unutulmuyor hasretin
Katran bir sensizliktir zehir gibi, oluk oluk
Akıyor damarlarıma
Gittiğinden beri bu böyle
Oturup sensizliğimi anlatıyorum kuşlara

Bir sen olmalısın diyorum yanımda
Gönlüme, gözlerime
Güneşçe apaçık doğan
Ayrılık yağmurları ıslaklığında bedenim
’Gelse’ diyorum, beklemeler son bulsa
Oysa ne güneş doğar saçlarıma
Ne de yağmurlar yıkar penceremi
Hep aynı ; beni derin kederlere boğan
Hasretin !

Günay Koçak

4. 6. 2024