Dün gece yine hatıralarımızla ıslandım
Gözlerim gözlerinin hayalindeydi
O anılar sokağındaki gözlerini andım
Yığıldım akşamlara
Yığılıp kaldım aşkının tek şarkısına

Sabahına uyandım
Her köşe seninle doluydu
Sesin...eşyaların...menekşen
Menekşe kokulu akşamların
Pembe mine çiçeğin
Köşede seni bekleyip, bana el sallayan
Masmavi güller açtıran dünyama
Senle dolu hatıram... gözlerin

Bu gün bir kez daha hüzün kattı ruhuma
Hatırlanan, seni hatırlatan , anlatan
Yokluğundaki tek tek konuşulan o uzak
Karanlık sayfalarda yazışın bekleyişini
Bin kez ağladım belki
Sensizliğime
Hadi gel çokluklar kat
Bu bekleyişimdeki ıssızlığıma

Bu gün
Her günkünden daha susuz
Daha hasretim sana
Ellerim uyuşsa da, gözlerim ağrısa da
Yazıyorum sana
İşte yine yüreğimden hasret mektubunu
Hiç bir şey gidermiyor yokluğunu
Ne etrafımdaki papatya kokulu minikler
Ne tütüp duran dumanım !
Seni gereksiniyorum menekşelim
Gereksiniyorum
Bir kez olsa yüzünü görsem diyorum
Sesini duyuyorum, yetmiyor menekşem
Ne yapsam avutamıyorum beni
Yokluğun oturunca içime
Çığlık çığlığa sana seslenişlerim
Duy beni menekşem, duy !

Umutsuz bir yolcu, bir ayrılık garibi ben
Seni arayacağım tüm kapılarda
Yokluğun öylesine gerçek, öyle katı ki
Özgürlük ne demektir, şimdi anladım
Her yanım tutuklu bunu seninle anladım
Dikenli tellerin kalbimin etrafında
Nasıl sarılı olduğunu... gidişinle anlattın !

Şimdi yorgun bir kadın
Bilmem kaçıncı katında kahırlı mevsimlerin
Sarılmış anılarının penceresine
Günden, gecelere... güneşten ay’a
Bitiremiyor ayları saya saya
Sonu gelmiyor mektuplarının da yaza yaza
Gökyüzüne anlatıyor bazen seni
Göğün kırık camlarını siliyor
Kanayan dudaklarıyla bir kadın !
Ellerinde yine eski resimlerin
Dilinde bestesiz şarkıları söylüyor KADIN !
Hece hece ruhuna ezberletiyor adın

Alın yazısını siler gibi kadın
Çıkmış balkonuna hatıraların
Beklediği, biriktirdiği zamanı siliyor
Alın yazısını siler gibi
Islanmış gözyaşı mendilleriyle
Yorgun bir KADIN !

gÜNAY kOÇAK

03. 06. 2024