16
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1595
Okunma

renklerden beyaz’a aitim.
yağmurun damlalarında saklıyken
kırılıyorum,
güneş vurunca...
ne önemi var!
sonuçta anamdan, babamdan aldığım
öz’e sahibim.
entarisiz dolaşıyorum yollarda
uzun, kısa, çıkmaz...
ağlayarak başladım herkes gibi.
ilk arkadaşlarım; anam, babamdı.
şimdi ya tek
ya da çoğulum.
yalınayak basarak geçiyorum.
killi, kumlu, kırmızı...
toprak işte
ne farkeder ki!
anam, babamdan öncesi
kaderimin doğuş ve bitiş çizgisi.