Hep dolucasına mı yaşanıyor anlar
Bir demde geçen de hüzün sürer hükmü
Her şerden korktuk, çekindik, üzüldük mü?
Kader dedikleri ellerimizle, akılla çizilendi
Ruhça çıkılan ortaklığın görkemlidir sahnesi.

Bırakma, sakın bırakma, sıkıca da tut
Daha ne kadar çoktur uzanılacak o uzak
Söndür içindeki kini, ölsün şu Nemrut
İnan ve sıyrıl karamsarlıklardan, bitir geceyi
Yakında doğacaktır elbet ufukta o çizgi
Ve yansırken ışıkları tan yerinden aheste
İç dünyasında yankılanır insanın beklenen
Giderek de ilhamı veren biteviyelik azmi.

İstemek yetmiyor ki ulaşmak için hayale
Koş, koştur, dinlen ve sakın vazgeçme
İnançla çıkılan yollar hep vardı da bilirsin
Nihayete erişenlerden biri belki de sensin.

Ne büyüğü çok büyüt gözde, aşılmaz kıl
Ne de küçüğü hor gör, önde dursun akıl
Aşabilecek değil miyiz birlik varken zorları
Hangi dağ, hangi deniz engeldir dön öze
Ordan bulacağın ilhamla can katılacaktır köze.
Teslim olmak bize göre değil, onursuzdur
Yenilgi de olsa sonu, mücâdele mihengimiz
Vazgeçenlere göre değildi bu fani bilirsiniz
Bir annenin her müşküldeki sabrı, gayreti
Bir babanın anılara dolmuştur bu uğurda
Bizi gerçekten de biz kılacak payesiz asaleti.

Bir bütünü kucaklamak, almak yükünü sırta
Bu değil anlatılmak istenen, paylaşımdı vurgu
Karıncalar küçüktür ancak, gelirler bir araya
Devasa engeller nasıl da devrilir de gider ki
Bu iman ve sevgiyle yaşayanlara ne mutlu.

Diyor ki gölge ozan, büyük olmak gerekmez
Verirsek elleri ortaklığa, duygularsa hülasa
Nasıl duracakmış zulmün gölgesi cihanda
Ve böyleyken şu hayat, etmeyesin inat
Uzanan ellere sen de sarıl, sarıl ki
Kavuşsun özgürlüğüne hayaller, uçsun
Bir hayat olsun yaşananlar gıpta da edilesi…

Oğuzhan KÜLTE