Bir muamma sanırdım bu âlemi
Tarif için tanım varmış... Anladım.
Takip ettim "ikrâ" yazan kalemi
Hayli eksik yanım varmış... Anladım.


Bir âlem ki, gelen gitmez hocasız
Akledenler ders alıyor, ricasız!
Son durakta penceresiz, bacasız
Kilit tutmaz hânım(!) varmış... Anladım


Hırs aksa da fânilerin kanında
"Kun!" Denince donar kalır kınında
Sinden öte zor seferde, yanında
Ne evlat ne hanım varmış... Anladım.


Tefekkür bir deryâ idi; derince!
"Cahil" irşâd oluyordu; girince!
Musallada yatanları görünce
Bir sıkımlık canım varmış... Anladım


Emir eri can toplarken turaba
Sağlam sanıp yaslanmışım seraba
Sınav için, dibi delik bir kaba
Konmuş üç-beş ânım varmış... Anladım


Ömür kısa, takvim ânı elerken
Âsî nefse secde için hep erken(!)...
Yerim yurdum "zirve" derken, "ben" derken
Detone bir tonum varmış... Anladım


Dünya zevki tadımlıktı, bir kaşık
Gözlerimde ne fer kaldı ne ışık
Altmışımda yetmiş yedi kırışık
Hayli hassas tenim varmış... Anladım


Arıya bal, çiçeklere öz veren
"Gör!" Buyurmuş nankörlere, göz veren
Karıncaya nasibini gönderen
Rahmân Rabbim, dînim varmış... Anladım.


Yanılıp da iblisi yâr edeydim
Pusulamı nefse ayar edeydim
Yanlış yönde inat, ısrar edeydim
Ürkütücü sonum varmış... Anladım.


Mecit Aktürk