"Ekmeğinin,
hatırına yediğim yemekler olmuştu,
vakti zamanında.
Artık,
diyetteyim ekmek yemiyorum...
Sahibinin,
hatırına taşlamadığım itler vardı,
gövdesinden büyük seslerine rağmen,
Artık,
sahibinizi hatırlamıyorum...
Kırmızı panjurlu ütopik evimi ateşe verdim ellerimle.
Kahve fincanlarımı kırdım bir bir,
içmiyorum artık kırk yıl masallarınızı.
Dilimi tutarak,
sürekli yüreğimi kestiğim,
cam kırıklarını kusma vaktim-deyim.
Sarmıyor,
papatyaların falı ve leylakların rengi,
kan kırmızısı güllerimi,
dikenlere devşirdim.
Hani o çiçekli balkon vardı ya,
taş duvar oldu...
Eyvallahım yok hiç bir nefrete,
ve hiç bir sevgiye de ihtiyacım.
Ölmek için çok erken,
yaşamak için geç.
Ortasındayım,
savaşlarının,
iyilerimle - kötülerimin.
Tarafsız bölgeydim işgal edildim hücre - hücre.
Yaraları sarılmamış, mülteci duygularım var.
Taa kalbimden talan edildim,
sözlerim yalan, ismim viran...
__şairşizofren__