Başlangıçta yer ve gök vardı içindekiler yoktu ıssız sessiz bir dünya sonra...

Adem’den yaratıldı havva  tam kallbinin üstünden

Dibi tutmuş sevdalar dan yorgun bitap düşmüş gönüler neden hep suskunluklarını arkasına saklanır

Sonrası düştün ansızın gönlüme
hiç bilmezdim sonradan anladım dermansız hisleri

Hani bin eleklerden geçirerdin gönülden geceni gönüm

Şimdi suya susar gibi sevgine susuyor
Ekmeğe muhtaç gibi yokluğu içimde

Ölümden korkardın hani şimdi aklına bile gelmiyor bu ne apansız bir his miş sen sizlik ölüme yakın ama ölümü unutturan his

Fakirlik gibi parasızlık gibi aktık umurumda değil gerçekten senin sevgin bütün benliğimle biriken

Soruyorum sana insan acıyı seçermi
çaresizliğini imkansızlığı doğruya mucizeler insana özgü 

Peki insan sevincine mutlu olur seçince mi yoksa sevilince mi seçilince mi

Benim aklım sevil diyor kalbim sev
pişmanlıklar kendi kararlarımız dan

Acılar sevdamızdan hasret gölümüzden susmak çaresiz miş cesine hep yeniden sevmemiz den 
ve yine hüzün...

Sevdası büyük olanın acılarıda büyük olurmuş alışmız içimize atmaktan başka yolu yokmuş gibi

Artık susma sen de bir şeyler söyle bana mesela sevmenin zamanı var mı ya da susmanın unutmanın acıları katlanmanın yoksa zamanı elimizde tutan biz miyiz ki 



Özkan Değirmenci