Şu insanlar, hep iyilik düşünüp, birbirlerini sevseler
Dosta “ karıncadan ibret al, yazdan kışa hazırlan” deseler
Karınca olup çalışsa… Arı olup herkese bal verseler
Kıyamet mi kopardı sanki güzel söyleyip, güzel etseler?

Ama ne karıncadan ders alır, ne arıdan hikmet ederler!
Ne balın şükrünü bilir, ne de bal veren arıyı severler!

Ah şu insanlar, doğaya cennetimizdir diyerek girseler
Çiçeğin rengindeki, kuşun dilindeki sevgiyi görseler
Birbirlerinden sevgi alıp, birbirlerine sevgi verseler
Kıyamet mi kopardı sanki yürekte sevgiye yer örseler?

Ama ne çiçekten ibret alırlar, ne kuştan hikmet ederler!
Ne doğanın kadrini bilirler, ne de bilenleri severler!

Bu kadar kötümü Kalpleri, bu kadar cahil mi beyinleri?
Allah boşa mı vermiş insana, şu akıl denilen cevheri?
Niye görmezler gidenleri, niye düşünmezler gelenleri?
Kıyamet mi kopardı sanki görseler ibretlik ölenleri?

Ama ne gidenden ibret alırlar, nede her gün olanlardan!
Ne utanırlar birbirlerinden, ne korkarlar O Yaratandan!

Sözüm: kötülere… O kötülere dost gözüyle bakanlara,
İkiyüzlülere: dost görünüp, sağ gösterip sol çakanlara,
Sözüm, çıkarları uğruna herkesi korkmadan yakanlara,
İnsan olanlar gücenmesin; sözüm insanlıktan çıkanlara!

Ama ne utanırlar, ne ders alırlar insanlıktan çıkanlar!
Ne insan olabilirler, ne hayvan… İki arada kalanlar!

18.05.2024 / Mustafa YÜKSEL