Sonbaharı sormayın bana,
Her şeyi anlatırım,
Bir hazanı anlatamam,
Şaşar kalırım.
İçim hüzün dolar, gözlerim nemlenir,
Bir zaman yemyeşil başım üstünde ve dallar da,
Şimdi ise; sapsarı ve ayaklarımın altında yapraklar,
Ağaçlar topraktan, yapraklar daldan,
Fakat dönüş yine toprağa, düşse de ağaçtan,
Bu bir ayrılık, bu bir özlemdir artık,
Ağaçla yaprak arasında duyulan sevdadan kalan.
Belki bu bir sorumsuzluk,
Ağaçtan sebebsizce kopmak,
Belki bir isyan dallardan ayrılmak,
Belki de kaderidir yaprağın,
Ayaklar altında solmak ve kurumak.
Göz yaşı gibidir,
Birer birer dökülmek yerlere,
Kaçmak gibidir,
Ağaçtan, doğadan gözden ırak köşelere.
Yeşilin sarıya dönüştüğü an,
Gelir davetsizce,
Beklenen hazan.
Sararan yapraklar düşerken daldan,
Ah be dostum,
Hazanın hüznünü ah bir anlasan.
Vefasızlık mı dersin,
Ne dersen de,
Bana sorarsan,
Ben hüzün derim, ayrılık derim, göz yaşı derim,
İşte bir ömrün sonu derim,
Dökülen yapraklar gibi,
Göz yaşları dökerim.
03.11.2004

Tayyip Sağ

(antoloji.com)