Hani çok seversin bazen.
Öyle her şeyden fazla, kendinden bile, çok seversin.!
Gece onu düşünerek uyursun. Sabah onunla uyanırsın.

Uyandığında günaydın Diyebilmek için telefonu Yastığın altına koyup uyursun Hatta.
Her güne onu görmek için uyanırsın,

Hayatının anlamıdır senin için. Öyle çok değer verirsin ki, Kimseyi umursamazsın
Varsa yoksa o. Öyle çok seversin.

İşte , herkesi onun uğruna Karşına alabilecek kadar.
Ona bir şey olsa mahvolacak kadar. Öyle çok…
Sonra bir gün uyanırsın,
yine her şey aynı.

Başucunda duran telefon, Dünden kalan boş kahve fincanı,
Bir kaç ıvır zıvır çöpü..
Eksik olan tek şey onun varlığıdır.

Alışkanlıktan uyanır uyanmaz Gider elin yine telefona, Bakarsın bir şey yok.
Ona alıştığın gibi yokluğuna da alışman gerekir,
Zor bile olsa. Zamana bırakırsın.

Zamanla geçeceğine
İnanmak istediğinden.
Geçer de, en azından
Eskisi kadar acı vermez sana. Yavaş yavaş silinmeye başlar anıların,
Unutmaya başlarsın.

Ya da unuttuğunu zannedersin sadece.
Çünkü durup dururken
Bir anda geliverir aklına. Unuttum sanırsın
Ama gecenin bir vakti kaçar tatlı uykun.

Bir şarkı, bir mekan, onu hatırlatacak tek bir anı yeter aklına gelmesi için, hele yaşanılan çok fazla güzel anı varsa..

Bakıyorsun…
Birden gülüyor, Cenneti yaşıyorsun.
Mutlu oluyorsun.
Saçlarını izliyorsun mesela. Her bir teline dokunmak istiyorsun.
Kokusunu merak ediyorsun. Parfümsüzken derin derin koklamak istiyorsun.

Ömrün boyunca izlemek istiyorsun onu.
Ama sonra bir yere gidiyor. Birkaç dakika içinde dönecek olsa bile onsuz geçen her saniyeye lanet okuyorsun.

Bazı günler göremiyorsun acıtıyor!
Diğer insanların “kusur” diye Tabir ettikleri şeyler onu daha da mükemmel yapıyor. Sivilceleri bile çok şirin! Her şeyine bayılıyorsun.
Öyle işte… Seviyorsun.

(Cangülüm) saat 22:57 Tarih:10/05/24

Nebahat Kılakay