Bir bahara daha girdim
Sen yoksun
Ellerin, gözlerin
İçimde ümitlerim de yok !
Yok olmuşum hasretine

Sonra sonbaharlar geldi
Döküldüm yaprak yaprak anılarla
Tutsak oldum karanlık gecelere
Seni yazdım her gece , her sabah !
Mısra mısra şarkılara döküldüm
Eylül ağıtları çöktü gözlerime
Soldum yaprak yaprak
Kış bendim... üşüdüm yalnızlığımda
Meğer tutukluymuşum birlikte !
Tüm mevsimlere... mevsimleri unuttum !

Bak yağmurlar yağıyor
Sensiz baharlarıma
Herşey bir ümitsizlik içinde
Sessiz hıçkırıklarım inliyor şimdi
Çatlak duvarlarda
’ Gel ’ diyorum sana ’ gel artık ’
Yokluğumun içindeki tek varlık
Bitsin istiyorum kaderin bu acı oyunu

Derinlere kök salmış bir ağacım vardı
Şu buruk kırık kalbimde
Yemyeşildi yaprakları
Hiç solmayacak gülleri vardı MAVİ
Ne yaz solardı, ne de sonbahar
Hoyrat rüzgarlar bile incitemezdi onu
Güneş ısıtırdı dünyamızı
Yağmurlar yağardı bazen
Gökkuşağı renklendirirdi dünyamızı

O derinlerde sandığım ağacın kökleri
Sarsıldı, bir rüzgar kırdı dalımızı
Güneş ısıtmıyordu artık !
Gök mavisini gri bulutlara bıraktı
Dinmedi yağmurlar penceremde
Bir yaprak kaldı dalımızda
İşte o yaprak bendim !

Bir kurşun sıksalar yetmez
Bir daha , bir daha
Parçalamaz yüreğimdeki sıkıntıyı
Ve okyanusları içsem tas tas
İçimde yanan hasret ateşini söndüremez !
Dört duvar arasında olsam bile
Beni bağlayan zamana
Duyduğum kin tükenmez !

Şimdi yoksun !
Ruhumu en seçkin nağmeler doldursa
Silseler mazimi usumdan
Cennetleri verseler
Ne çıkar
Sana hasretim gökleri sardıktan sonra !

Günay Koçak

8. 05. 2024