Bir zamanlar, uzak bir köyde yaşayan bir çocuk vardı. Adı Ayaz’dı. Ayaz, gökyüzüne bakmayı çok severdi. Her gece, yıldızları sayar ve onların gizemini düşünürdü. Gözleri yıldızlarda, ayakları ise toprakta olurdu. Gökyüzündeki en parlak yıldızların en karanlık gecelerde parladığını bilirdi. Bu yıldızlar, kalbini umutla doldururdu.

Bir gün, Ayaz gökyüzüne baktığında bir yıldızın düştüğünü gördü. O an, dilek tutma fırsatını kaçırmamak için hemen dilek diledi. “Umarım hayallerim gerçek olur,” diye içinden geçirdi.

Ertesi gün, Ayaz’ın hayatı değişti. Bir yıldızın parladığını gördüğünde, içindeki umut büyüdü. Artık sadece yıldızları saymakla kalmıyordu, onlarla konuşuyor, dileklerini paylaşıyordu. Gökyüzüne bakmak, onun için bir meditasyon gibiydi. Ay ve yıldızlar, onun ruhunu sakinleştiriyor, umutla doluyordu.

Bir gün, Ayaz gökyüzüne bakarken bir yıldızın yanında bir ayın olduğunu fark etti. Ay, yıldızlarla konuşan insanların dostuydu. Ayaz, Ay’a yaklaştı ve onunla sohbet etmeye başladı. Ay, yıldızların gizemini anlattı, onları yaratıcının işaretleri olarak gördüğünü söyledi. Ayaz, Ay’ın ışığında ilahi bir huzur buldu.

Gökyüzüne dökülen yıldızlar, Ayaz’ın hayatını aydınlattı. Onlarla konuşmak, yaratıcıyı anlamak, dua etmek, umutla dolmak… Ayaz, artık yalnız değildi. Gözlerinde yıldızlar, gülümsemesinde hilal vardı. Ay ve hilal bir medeniyet sembolüydü. Yıldızlar parlıyor, ay yükseliyordu ve yarının başarısı için yaratıcıya dua etmeye başlıyordu...