Hayatı gözlerinden içerim ben, mey gibi,
Sensiz tüm mevsimler kış,baharımsın,yaz’ımsın.
Kaybolmuş bir âlemde inleyen bir ney gibi,
Hüzün veren bir sesle,aşkı çalan sazımsın.

Gittin; sustu güfteler,sazlar gözyaşı çaldı.
Hüzün dolu bir bulut,Güneşi esir aldı.
Bu gönül öksüz kaldı,şiirler sensiz kaldı;
Çatlamış topraklara yağmur gibi lâzımsın.

Sensiz sevda olur mu? Yaşamadım,bilemem.
Kader, ’hicran’ yazmışsa,gücüm yetmez,silemem.
Senle,her dert kabulüm,kurtulmayı dilemem;
Sonu hicran da olsa,benim alın yazımsın.

Sevdanın mahkûmuyum,çilem dolmuyor sensiz.
Gönül yaralı,hasta,şifa bulmuyor sensiz.
Yaşamak da, ölmek de,inan; olmuyor sensiz;
Umudum,dileğimsin,Tanrı’dan niyazımsın.

Güfteyi ziyan ettin,besteyi haram ettin,
Mızrabımı,sazının tellerinde inlettin.
Bana hep yarım kalmış şarkıları dinlettin,
Sensiz bitiremem ki; ’olmazsa olmaz’ ımsın...

ÜNAL BEŞKESE