Hanya’nın Denizleri ve Konya’nın Rüzgarları

Hanya’nın masmavi denizlerinde başladı her şey. Eleni, deniz kenarında oturmuş, dalgalara karışan güneşi izliyordu. Girit’in bu küçük köşesinde, zamanın nasıl geçtiğini anlamadan günlerini geçiriyordu. Bir gün, denizden gelen bir yabancı gördü. Adı Ahmet’ti ve Konya’nın uçsuz bucaksız düzlüklerinden gelmişti. İki şehir arasındaki mesafeler, onların kalplerindeki yakınlığı engelleyemedi.

Ahmet, Eleni’ye Konya’nın Mevlana’sından, sema ayinlerinden, sıcak insanlarından bahsetti. Eleni ise Ahmet’e Hanya’nın dar sokaklarını, renkli pazarlarını, tarih kokan havasını anlattı. İki genç, farklı dünyaların insanları olsalar da, aynı dili konuşuyorlardı; sevginin dilini.

Zamanla, Ahmet ve Eleni arasındaki dostluk, derin bir aşka dönüştü. Ancak Ahmet’in Konya’ya dönmesi gerekiyordu. Ayrılık vakti geldiğinde, Eleni’nin gözlerindeki tuzlu su damlaları, Hanya’nın denizine karıştı. Ahmet, Konya’ya döndüğünde, rüzgarların sesinde Eleni’nin sesini duyduğunu hissetti.

Yıllar geçti, mevsimler değişti, ama Ahmet ve Eleni birbirlerini hiç unutmadılar. Her yıl, Ahmet yazları Hanya’ya döner, Eleni ile kaldığı yerden devam ederdi. Ve her veda, bir sonraki buluşmanın umuduyla doluydu.

"Hanya’yı Konya’yı görürsün, anlarsın," derler. Ahmet ve Eleni için bu, aşkın ve özlemin, mesafelerin ötesinde yaşadığının kanıtıydı. Ve belki de gerçek aşk, tam da bu yüzden, Hanya’nın denizleriyle Konya’nın rüzgarlarında saklıydı.