1
Yorum
5
Beğeni
4,7
Puan
335
Okunma
her şey ruhta başlıyordu ki,
ben ruhumu ilikleyip çıkmıştım,
nereye ?
ya da kime ?
cevapsız sorular kapıyı çalıyor,
oysa ortada ne bir kapı,
ne bir tokmak,
yoktu hangi cam sırçanın kapısı vardı ki,
böyle aklımın duvarlarında,
çarpıp çarpıp,
boş bir çuval gibi yığılıyordum,
sonra olmayan ayaklarımın üzerinde kalkmaya çalışıyorum,
buna da hayat diyorlar,
sesler sessiz bir uykuyu sallıyor,
sonra iç savaşın mağlubumuydum,
yoksa imkansız ama kazananı mı,
ayırdın ayırdına,
farkın farkına,
varamadan kaosa uyandım,
hastalığın soğuk yüzüne avuç avuç su çarptım,
sonra ayaklar mı yürüdü,
kanatlar mı çırpıldı,
bilmiyorum,
arındım arındım kafamın içini boş bir çuval gibi astım…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz
5.0
67% (2)
4.0
33% (1)
Cevap Yaz