yazdıklarıma şiir demeyesin ha! sevdamı kusuyorum yalnız
üzerimde müthiş bir hüzün geçtiğim yollar ağlamaklı
kendimi yer altı yazılara vurmuşum yerle yeksan olurken ruhum
beni bağışla olur mu
biliyorsun hem ben edebiyatta muhafazakâr biri de değilim; anlatırım seni çırılçıplak…

hep böyle sessiz mi kalacaksın sen
Veronika Franco’yu bilir misin peki ya Apollon’u…
konuş lan sıkılıyorum!
biliyor musun
geçen gece seni arkadaşlarıma anlattım siktir git böyle güzel kız olur mu dediler
sonra hiç anlatmadım….
uykun mu var senin yoksa rahatsız mısın yazmamdan
o zaman ne bu ürkütücü sessizliğin kadın
yoksa yine şarap mı içiyorsun
afiyet olsun az iç sarhoş etme beni
en sevdiğim renk mi
geçen başına kırmızı bir şapka takmıştın sevdiğim rengi unuttum
dur hatırladım; saçların…
saçların çok güzel Sae
saçlarını bayrak yap ellerime
dur bir asır!
otur yanıma
anlatacaklarım var sana;
dışarıda çiçek açmış bir bahar
içeride bir ben, uykusuz…
üşüyen, üzülen, ezilen bir üzüm bahçesi varlığın yüreğimin kentinde; acımtırak…
bir melodi sonra sana yabancı bana enlemi ve boylamı anımsatan
sen bana müthiş iyi geliyorsun kadın sanki beni büyüten sensin
hatta geçen namazda bilmem kaçıncı rekâta idim aklıma sen geldin
korktum! Allah’a sığındım…
ertesi gün sınıfın en arka sıralarında otururken fark ettim tüm kadınlar çirkin
hiç hocayı dinlerken seni düşünmek istemedim dersten çıktım;
otobüste bekledim durağı
bahar mevsimdi mart sekizdi asfalta bir papatya kızı koparıyordu
bir kadın eşine karanfil bakıyordu…
sokaklara çıkan denize eğri yürüdüm,
bağırdım
durdu balıklar baktılar sonra alıştılar
okyanus olmuştum…
iyi ki sen bu saçmalıklarımı okumuyorsun
aslında
bir ölsem çok güzel olur…

-mahmut gören