Döküntüydü zaman
Ecelle eş değerdi sevişmek
Kolay değildi
Devşirme hecelerle
Aşkın şiirini yazabilmek



Kelebeğin ömrü
Karıncanın kararı
Vazgeçip mevsimi bahardan
Bu hicran emri haktan deyip
Sessizce bir köşeye çekilip
Susabilmek
Susabilmekti sevmek



Evlat sesi
Anne nefesi
Baba gölgesi
Cehennem nar-ı ile müjdelensen de
Anneyi ellerinden
Evladı alnından öpüp
İçindeki ateşinle
Bir başına yanabilmek
Yanabilmekti sevmek




Ağlayan göz
Titreyen öz
Aşk olmasın,
Günahın secdesine
Değmesin di alnımız
Ki sevdiğinin bakışlarında
En son halinle
Kalabilmek
Kalabilmekti sevmek




Kara kalem bir resimdi
Hayatın bu yüzü
Bazen
Yok sayıp anıları
Yollara düşüp
Hoşça kal
Hoşça kal diyebilmekti sevmek



Vakit vedaya ilişmiş
Tımar etme şansımız yok acıları
Sana huzur ve mutluluk dilesem
Dilesem olmaz mı?



Haberin olmasın
Hayata küsmüşlüğümden
Ve seni o kadar çok sevdim ki deyip
Doğru bildiğim yolda
Yürüyüp gidebilmek
Gidebilmekti bazen sevmek
Desem
Kızmazsın
Kızmazsın bana değil mi?



Ben olmasam da
Aşk deyince için üşürse
Bir türkü söyle bizim için
Söyle ki canımı yakmasın
Kulağımda kalan
Kulağımda kalan son hıçkırığın