YİTİK ÇOCUKLAR!
Ben bir çocuğum, sütten kesilmemiş,
Siyahiyim, tenim kara, bahtım kara…
Ottan yapılmış kulübede doğmuşum,
Hiç olmadı, anamın sütü doyasıya…
Horoz şekerim, dondurmam da hiç olmadı,
Temiz bir yudum suyum da, oyuncağım da.
Rüyamda bile göremedim ki,
Nasıl olduğunu bilmediğim güzellikleri…
.
Ben bir çocuktum savaşın ortasında,
Babamın son bakışında kaybettim,
Çocukluğumun en güzel yanlarını…
Hemen mi büyüdüm yoksa?
Kursağımda kaldı çocuk gülüşlerim…
Hani benim hayallerim, neredeler?
Nerede uçurtmam, sevincim, umutlarım?
Gözbebeklerimdeki hüzün de ne?
Nerede kaldı çocukluğum?

Ben bir çocuğum, küçücük mezarımda…
Ruh hastası bir cânînin elinde can veren…
Sessiz çığlıkları duyulmamış…
Gözlerimde korku, minik kalbim yorgun,
Hayvânî bir zevk uğruna harcanmışım!
Oysa hayallerim vardı, tebessümlerim…
Çocuk gülücüklerim susturuldu,
Koparıldım dünyaya doymadan…

Çocuk bakışlarımı yitirdim ben,
Demir parmaklıklar ardında…
Koğuş revirinde doğmuşum feryat figan!
Ne işim var der gibi burada…
Annemin hükmünü ben de mi yemişim?
Nerede parkım, sıcak yuvam?
Elimden alınmış çocukluğum,
Okulum, aile sofram, hayallerim…
Ben daha doğmadan…

Yitik hayatların, yitik çocuklarıyız biz,
Daha doğmadan yazılmış kaderimiz.
Ya çöplükte ya tuvalette bulunan bir cenin,
Ya da cami avlusuna bırakılmış bir canız…
Bize sorulmadı ki, anan-baban kim olsun?
Yuvan, yurdun, ömrün nasıl olsun?
Bu dünyada olmadı ama…
İlahi adalette hesabımız sorulsun…
MEHMET DEMİRKIRAN