HADSİZ ŞİİRLER
Bu kulaklar duydu biliyor musun?
Ya sen?
Sen hiç duydun mu, işkencesinde türkü söyleyeni?
Kudurtup da işkencecisini,
Dalga geçeni…
Herkesin harcı değil, acıları kelama dökmek.
Umutsuzluğa umut ekmek…
Kaldırıp kafasını,
Ezilmiş halkına örnek…
Gerekirse dik durup, çatır çatır hesabını vermek
Nasip olmaz her şaire yiğitçe ölmek…
Öyle şiirsel olmamalı ölümü,
Sahnede ya da yatakta…
Can vermeli bir şair,
Bir cephede, grevde ya da isyanda.
Yoksa ölüm de yalan…
Tamam da,
Ona sevdalı şiirler yazdırana,
Hesapsız bir aşk ile yanında yatana…
İş gelince vatanına,
Dur, demeli haramilerin talanına.
Gelişine vurmalı tekmeyi hainlerin suratına…
Yoksa ne ifade eder,
Mısralarda ondan kalan…
Öldüğü sonradan fark edilmeli.
Barikatta yatan bedenine,
Renksiz bir gazete örtülmeli…
Yarasının üzerine gelen yerde,
Tam da, yazan şiiri kanlanmalı gazetede…
Sonra belki,
Babasının üstüne defnedilmeli…
Yıllar sonra,
Halkı unutsa da,
Sadece birkaç tanıyanla,
Üç beş öğrencisi gelmeli
Kabrine anmaya…
Belki de yakılıp bedeni,
Külleri savrulmalı havaya...
Ulaşabilsin diye,
Yaşarken hiç gidemediği dönencelere…
Kömürleşmiş bedeninden kalanlarla,
Şiirleri yazılmalı kerpiç duvarlara,
Umutla baksın diye çocuklar yarınlara…
Halkı uyansın diye, haddini aşmalı şair,
Halkı için, halkının hakkı için…
Yoksa ne ifade eder, sonradan ezbere okunan,
Ona ait yasaklanmış,
Onca hadsiz şiir…
Öldükten kırk yıl sonra okunmalı bir dörtlüğü,
Kafayı dağıtmak için atılan bir voltada,
Yar koynuna girmek için verilen bir uğraşta,
Ya da vatanı için baş koyanlara,
Moral olsun diye bir savaşta…
Bir mahpusa yoldaş,
Bir millete moral olamıyorsa,
Ya da bir sevgiliyi kandıramıyorsa,
Neye yarar sevdalı,
Hadsiz şiirler…
ALP ARSLAN
16.03.2019 - Ankara