Ben, seni
Hayatımdan çıkarmadım.
Çıkarmak zorunda kaldım.
Katlanamadım, yaşadıklarıma.
Sabredemedim, yaptıklarına.
Düştü ruhum bir boşluğa,
Bulamadım tutunacak dal da.
Bir sevgi kırıntısı uğruna,
Fazla geldi bunlar bana.
Haklıyım,
Biliyorum ; ama
İnan, kolay değil haklılıkta.
O bile, külfet yüklüyor insana.
İki kişilik yalnızlıktı bizimkisi.
Öylesine bir alışkanlık, gelgitli.
Ruhumun aynasında göremedim seni,
O yüzden kırdım kalemi.
Zaman İlaç değil ki !
Her gün ömürden bir eksilti.
Davranışlarım,
Ondan aceleciydi belki.
Biliyorum, iyi niyetlisin !
Yeri geldi, özür diledin.
Ama...
Özür değişimle düzelir.
Sen değişmedin!
Değişim, sana uzaktı.
Sevgin!
Sevgin,
Eyleme zaten ıraktı.
Güven de kanıt isteyince,
İşler, sende sarpa sardı.
Kırgın değilim sana, özümde.
Suçlu değilsin, gözümde.
Yaratılmış, Yaradan’dan ötürü
Sevilmeli yine,
Bu yüzden masumsun belki de !
Ben, seni
Hayatımdan çıkarmadım.
Çıkarmak zorunda kaldım.
Yoksa !
İnan bana !
Kalmayacaktı kendime de
Özsaygım.
Artık.. !
Öznem değilsin cümlelerde.
Belki, bir nesnesin
Ara sıra,
Öylesine kurulmuş,
Başıboş tümcelerde.