ZEYCAN’MIŞ ADI (53)

Burdan sabah kuşlukta bir güzel geçti,
Gülüşü gülden hoş, yüzü ay parçası.
Dedim: Can kız kimlerdensin,kimin nesi ?
Dedi: Bozlar’danım, Aycan’ın ablası.

Zeycan’mış adı; kendi bal gibi bir şey,
Saçları gür, yanakları al gibi bir şey,
Aşıp giderken boyu dal gibi bir şey,
Sandım şebnemler bürümüş gül goncası.

Tıpkı kanatlı bir melek gökten inen
Anlatılamaz kaleminen, dilinen,
Inan benzemez hiç bir şeye bilinen,
Kendi huri, bir can mış, bir can anası.

Zeycan bir güzel abla; ana yarısı,
Aycan’la Bircan sanki onun yavrusu,
Hallerini görsen; doyulmaz doğrusu,
Kalbimde yer ettiler gönül dolusu.


İki yanda Zeycan’la Aycan durmuş,
İkisi de Bircan’ın elinden tutmuş,
Üçü bir olunca dünyayı unutmuş,
Bir görenin bir daha gelir göresi.


Durdukça sıkılırım bir cenderede,
Güzel kız şimdi neredesin? Nerede?
Dualar ediyorum: Allah verede,
Analı, kızlı saraylarda konası.


Kul dönüp bakmış visali hayal etmiş,
Zeycan’la Aycan serpilip gitmiş,
Bircan da rüyalarda kaybolup, yitmiş,
Ah..! Edip Muzaffer narında yanası.


Muzaffer Boz
25.02.2024
Saat: 04.30