Bak karlar yağıyor üzerime
Odam soğuk, odam çer çöp, burada yok soba
Rüzgarlar yırttı pencere diye yapıştırdığım
Gazete kağıtlarını
Ellerim buz, buz kesiyor akşamlar daha çok
Isıtabilir mi çakmağımdaki alevler
Bu ev diye sığındığım yeri ve ellerimi

Dudaklarım buz kesmiş konuşamaz
Başım dumanlı, başım bir dağbaşı gibi
Bilir misin ? şu benim de yüreğimdeki ateşleri
Bekleyenlerim vardı kaybettiğim
Hep çağırdığım yürekten : ’’ Gel bahar getir ömrüme’’
Geceler öyle uzun ki, geçmez saatler
Ve, öylesine karanlık, soğuk, bir başıma korkulu

Saatler geçmiyor, açlık bitmiyor bir türlü
Biliyorum belki zaman donuk bu evimde
Faydası yok beklemenin, içtiğim alkolün
Oysa yanımda, terkedip gidenlerim olmalıydı
Gözlerime dolmalıydı onlarla akşamlarım
Ne olursun gel ! terketme bu sefil yalnızlığıma
Morardı dudaklarım, ellerim tutmuyor
Karlar yağıyor saçlarıma

İçimde mısralar birikmiş kırık kırık
Gönlümün mızrabında dinmiyor bu hıçkırık
Kağıtlar kaplı penceremdeki yırtıktan bakıyorum
Gökyüzündeki ay’a ...bir umut bekliyorum
Çılgın bir yalnızlık nöbet tutuyor
Gecemin karanlığında, suskun kaldırımlarda
Bu kaldırımlardır yerim mekanım

Usanç gelir yaşamaktan bana anne !
Keşke bir bebek olsaydım
Şu an kucağında
Sıcak sütünü yudumlayan
Ben olsaydım bu akşam, evimizde kokunu duyarken burnumda
Bizimde bir sıcacık evimiz varmıydı anneciğim

Günay Koçak

24. 2. 2024