Bir akşam sonbaharda
Seni sordum güz yağmurlarına
Kurumuş yapraklara gizlenmişti gözyaşlarım
Sonra seni sordum semadaki ay’a
Saçların gece siyahı, sen bir siyah gül
Hala kokusu gizli yastığının aralarında
Kokladım, nefes nefes sen vardın hatıralarda

Göğsünde papatyalar açmıştı kokladım
Ayak izlerini aradım her yerde, yoktu !
Akşamlara sordum gözlerini
Gece gözlerini.... bir düş kırıklığı içimde
Çağrısını duydum o şarkılarının
Derindi gözlerin göller gibiydi...en koyusuydu siyahın
Yüreğim sana bir kuş olup uçuyor
Yüreğinin en ıssızına doğru

Bir sabah... sonbaharda
Seni yitirdim son yılın son ayında
Rüzgar kırbaç kırbaç camlarımda
Kar kokulu o aralık akşamında
Gözlerine hasret ; günleri ayları kovaladım
Sarardı tüm mevsimlerim
Karardı tüm akşamlarım
Nehirlerim boz bulanık akar
Öksüz ve yetim şimdi sensiz yüreğim

Sen o uzaklardayken
Gündüzün karşımda, geceleyin rüyalarımdaydın
Daha kaç şubatlar geçecek, artacak çizgiler
Yollarımı kapattı buz dağları, karlar
Yalnızlığımın önünde ömür dize gelecek
Gözlerim hala gözlerini arar
Bilmem kaçıncı zamanıdır gidişinin
Kaçıncı paramparça eden gecelerimi uykusuzluğum
Sıtmalı zamanlara bölündü anılarım

Ağlarım
Bana beni unut deme !
Hiç düşünmeden giderim uzaklara
Sonra kendimi kıyı rüzgarlarına savururum !
Ufuklara dalarken gözlerim
Çığlık çığlığa şiirlerimde
Sapsarı bir hüzün

Güneşin yansıyan ışıklarında
Bir ağıt bakışlarım
Bana beni unut deme !
Unutmak yazmaz
Benim kitabımda !

Günay Koçak

25. 2. 2024


y