GÖNLÜM BANA YETER

Cam kırmış çocuklar gibi;
Ufak defek, sebeplerden
Utanıyorum.

İyi biliyorum;
Kendimce yük ettiğim,
Mahcupyetlerimden dolayı,
Utanıyorum.

Biliyormusun,
Saklamayıda beceremiyorum.

Bu aralar çok duygusalım;
Bu yüzden, sessiz yazıyorum.

Belkide gönül koyuyorum...!!

Utanışlarıma isyan edip;
Çayır çimen koşup,
Çığlıklar atmalıyım.

Veya;
Kağıtsız, kalemsiz
Alacak yok, borç yok diyip
İçimden geldiği gibi,
Herkesle hesaplaşmalıyım.

İçinde utancın olduğu;
Kağıtsız, kalemsiz hesap
Doğru olurmu. ?

Doğrumu desem utanırım;
Yanlış mı desem, utanırım.

Hayatın kendisi utanmaz;
Sen, ben, biz, onlar, şunlar
Utanmamışız ne önemi var.

Belkide utanmamalıyım;
Ahretine, gönül koymalıyım.

Bu aralar çok duygusalım;
Bu yüzden, herkesi affediyorum.

Gününe gönül koydum’ya;
Gülü’mü soldu’da, ne oldu.

Canı kırılmış çocuklar gibi,
Çok utanıyorum...!!

Çok üzülüyorum;
Bugün’de, gönlümü alan olmadı.

Bu kadarmı, gönülsüzmüşüm..!!

Peki öyle olsun;
Kendi köşeme çekilip,
Herkesi affedeceğim.

Benim gönlüm, gönlüme yeter..

Bilent ATALAY
20022024
Bursa