AŞK-I SÂFİ
İLKADIM’ı atınca, otuz sekiz yaşında.
Şiir yeniden doğdu, küllerinden adeta.
Tornacıydı aslında, daha yolun başında.
Bir otelci olarak atılmıştı hayata.

Aşk şiirleşemezdi, sevişmezdi heceyle.
Eğer O, saçındaki, aklarını yolmasa.
Savaşır dururdu hep, aman vermez geceyle.
Sabaha eremezdi, RÜYALARI OLMASA.

Kimseye benzemezdi,O’nda olan başkaydı.
Hisleri bir fırtına, yaşantısı durgundu.
Hayranlığı ruhlara, inancıysa aşkaydı.
Çalınan umutlarsa, o en büyük VURGUN’du.

Dostlukları kalıcı, dostları yıllanıktı.
Aç susuz dururdu da dostsuz kalamazdı O.
Hayâl kırıklıkları, eskiydi, küllenikti.
YA EVDE YOKSA diye, kapı çalamazdı O.

Daha fazla yazmayı, benim GÖZÜM KESMİYOR.
Tek heceyle söylemek, O’na "AŞK" demek kâfi.
KIYAMETE KIRK KALA, çalan saat susmuyor.
Çünkü vuslata kurup, bıraktı CEMÂL SÂFİ.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)