izlerken her akşam güneşin batışını,
ufku saran kızıllık beni kendine çeker.
hatırlarım dün gibi göğsümde yatışını,
hasretin yıllar yılı beni derinden yakar.

gazel düşmüş gönlüme maziden rüzgâr eser,
fısıldar kulağıma senli anılarımı.
ruhumu saran özlem poyraz olup buz keser,
dolu yemiş yüreğim duymaz hanilerimi.

sanırdım ki aşk denen: ‘’gelip geçen bir heves’’,
unutulur zamanla hayat denen bu yolda.
her sonbahar gelende tükendim yavaş yavaş,
unutmak dursun yana kalmışım sanki çölde.

kor düşmüştü gönlüme anlamak zor olmadı,
kapandıkça içime sessiz bir yaşam sürdüm.
denedim ne çok çare gönül dünyam dolmadı,
gelir diye selamın nice hayaller kurdum.

‘’lanet edemem aşka’’ kısmette varmış çile,
ah! Şu özlem olmasa katlanması kolaydı.
yüreğimde saklı aşk elbet gelirdi dile,
umutsuz bekleyişin sonu mutlu olaydı.

yokluğun artık bana zulüm oldu sevgili,
inlese de her yanım bu gönül sana küsmez.
biliyor şimdi Macit, ömür doldu sevgili.
son nefesimde bile adın dilimden düşmez.

Mehmet Macit
İzmir/ Dikili
10.02.2024