Geldi eylül.
Üstüme kıştan bir yorgan örtüldü
Yalnızlığın kollarına sımsıkı sarıldım
Yastığımdaki ıslaklığın nedeniydi yokluğun

Bilirsin sol yana dönmesem uyuyamam
Sol yanımdasın…
Yüreğimde varlığına sarılmalıyım yoksa kâbus olur geceler

Ellerin ne kadarda sıcaktı
Ne çok güven veriyordu bana sevgiyle bakan gözlerin
Hasretin içimde büyüyünce hazan çöker kirpiklerimin üstüne

Geldi eylül…
Sokaklar tenha, sokaklar ıssız ve sensiz
Dalından tek tek kopuyor yapraklar
Ayrılığın hazin sonu durur o sararmış uçuşan yapraklarda

Tıpkı gözlerin gözlerimden uzakta olduğu gibi
Benim sensiz sararıp solduğum gibi
Sokaklar ağlıyor ben ağlıyorum
gönlüm ağlıyor sensiz

Yırtılıyor özlemin perdeleri
Kor ateşlerin içinden geçen rüzgâr gibi ısrarlıyım
Beni sana, seni bana tamamlamalıyım

Geldi eylül…
Bugün yine kırık, kirli gri ile uyandım sabaha
Etrafımdaki her şey donuk ve soluk duruyordu
Penceremdeki güller bile boyun bükmüş ağlıyordu

Bir çocuğun gülüşlerine tebessüm etme gayretindeyim
Baharın üstüne giydirilen kışların ateşindeyim
Belki unuturum tüm mevsimleri ama eylülü unutmam
Unutmam gözlerimde buz tutan gözyaşlarımı

Özlemini hasret bildim, oysa özlem gidişinmiş
Uzaklığı mevsimlerde aradım, oysa uzaklık gönlündeydi
Gönlüme çizdim seni, artık anladım gelmeyeceğini
Eylül bahaneymiş, üşümelerim bir daha hiç dönmeyeceğindenmiş! ..

Geldi Eylül
Yüz çizgilerim hasreti giyinmiş ezelden
Dalında solmuş çiçeklerin boynu bükük
Ürkek bakışların tenha sokaklarında üşüyorum
Yüreği ince bir kışın sevdasını taşıyorum
Yokluğunu giyindiğim zemheri ayazında üşüyorum

Dar zamanların girdabında buldum kendimi
Ölgün bakışları kurşun geçirmez sanmıyordum
Oysa yarası asırlar oldu geçmedi, geçmeyecek
Bin yıllık yorgunluğu var üzerimde şimdi
Hasretin içinde özlemi büyütmek ne zor şeymiş...

Geldi Eylül
Giyindim üzerime yaprak döken o mevsimleri
Ne ilkbahar yaz nede sonbahar kış dindirebildi. Eylül’ün hazan yüklü bıçak sırtı sancılarını.

Ağaçların çıplaklığına döktüm ince yüreğimi
Yüreğimin kursağında bırakılmış ölü bir sevda var
Kendi merasimine ev sahipliği ediyor şimdilerde
Toprağın rahmetine düşmüş bereketli eller birde
Ölü topraklarında ektiğim çiçekleri büyütüyorum

Oysa herşey vardan yok, yoktan var olmuş
başka bir surette, başka ruhta can bulmuş
Bir ben beni kaybettim Eylül’ün son baharlarında
Alazlanmış kışları örttüğüm eylüle dargınım
Histerik baharları koynumda sakladım
Zamanı durdurmak ne mümkün
Ne mümkün eylülü unutup mutlu olmak
Kayıp mevsimlerin adıydı Eylül
Bir ömür boyu sancılarına gebe kaldığım
Ve boyun büktüğüm sonsuz yolculuklara
demir atım, demir attım Eylül...

Tarih: 22.09.2013

Derya Avşar