Geceydi
sessizdi söz
ay ışığında yalnızlığın gölgesi
masumiyetin dokunuşu
bitti deyişlerin telaşlı bekleyişi…

sevdim
asiydi yürek söz dinlemezinden
üstün körü sevda artıkları
yasak öykü kahramanları
bilmezdi sevgiyle sevişeceğini…

belki bahardı adın
salkım saçak dökülmekti avuçlarına
sızlardı bedenim her dokunuşunda
saklanan yüzümdü gözünün karasına…

dündü
yarındı
ya bende kalanlar
yarım kalanım…

sensizliğin de sonsuzluğu vardı
ve bir karabasandı zaman
yelkovanda mı
akrepte mi
duracaktı nefesim
sorgusuz kalan…

tut ki rüzgar getirdi sesini
usulca eğildi yalnızlığıma
solmuş baharlar dokundu yanağıma
eylül sarısı düşler döküldü
kırgın dallarıma…

tut ki adını umut koydum
gitmeleri olmayan
tuvalinde kalan eski bir mevsimden
fırça izleri ve renkler
ve sen
gökkuşağını boyadın bende bilmeden…