Yorgunuyum zaman kırığı düşlerin
Kim bilir kaç asır geçti sensizliğin üzerinden
Kaç ömür kanadı yokluğunda
Kaç yıl bitti sonu gelmeyen yolculukta
Ah! Heves değildi bu bendeki sevda
Düpedüz asılı kalmaktı uçurumun eteklerinde Kana kana büyümekti en ücra kıyılarında Islak bir göz çevresinde müjganla
ağlaşmaktı/belki de yaşlanmaktı
Saç tellerinde asılan kadınlar kanardı
Arka sokakların asfalt kokusu geceye sinerdi
Burnumun direği sızlardı
Caddeler sırılsıklam günaha boyanırdı
Sessiz bir çığlık kulakları patlatıldı
Kan kırmızı renkler mide bulandırırdı
Sancılanan göğün mavilikleri aşka susardı
Toprak tomurcuğunu koynuda saklardı
Oysa vuruldu herkes/ vuruldu kuşlar
Vuruldu çocuklar ve ağaçlar
Herşey daha doğmadan doguruyordu kendini
Herkes kendini doğurup kendini öldürüyor
ölümün kıyısında durmuş zamanı bitmez sanıyoruz
kendimizi kandırıyoruz biten ömrümüzün sonsuzluğuna inanarak..!
Ateş topu bir günahın tam orta yerinde vurulduk.
Biz kimin arta kalan günahlarıyız?
Biz neden bu kadar çok acı çekiyoruz?
27 Temmuz 2021