KAYIP RENK...


Kayıp bir rengim ben
Hiç kimsenin bilmediği
Hiçbir gözün göremediği
Ve
Kimsenin bulamadığı

Kimbilir
Belki bir gün bulunurum
İşte o zaman
Paslı zincirlerimden sıyrılıp
Ben de bir çiçeğin yüreğine sığınırım
Üşümekten yorulmuş yetim bir çocuk misali
Uykusuz limanların ayak seslerinde
Issız bir rüzgârın sıcak nefesine saklanırım

Kayıp bir rengim ben
Kimse bilmez neredeyim
Ve de hangi şiirin usaresinde gizliyim
Umut denizine düşmüş bir sürü kağıttan düşlerim varken
Hangi güneş kurutur şimdi
Ruhumun bataklığına saplanmış kirpiklerimi

Ne çığlığımı duyan bir göz
ne hasretimi gören bir söz
ne de küflenmiş yalnızlığıma dokunan bir el
düşlerimde dolaşan sen değilsin artık ,sanki ateşten sel
hepsi de son bir nefes uzaklağında şimdi
kağıdın üzerinde can vermiş bir şiir gibi
kalemin vicdanında terliyor yine
ömrümün takvimleri

zaten,
hayat dediğin nedir ki
külden bir yatak
ateşten bir yorgan
yastığında bir tutam ıslak duman
buğusunda katran karası raks eden bir sürü yalan
özüm közüne düşerken ,
içimdeki masum kelebek çığlığının
yanık sesinden öğrendim


ah can !
keşke bir ceninin yanağından süzülen
bir damla gözyaşında
kendime ağlayabilseydim
işte o zaman ben de , sessizce yeniden
ölüme doğabilirdim


artık,
tınısı tozlanmış bir şarkı gibiyim
her şairin ölümü
en son yazdığı ama kimsenin okumadığı şiirinin
en hazin hecesinde saklanırmış
bazen de, henüz güneşle hiç tanışmamış bir renkte
o kayıp renkte


ben de bir kayıp rengim
sancılanan kelimelerin gizeminde uykuya dalmış
uyanmayı unutan, gölgesiz birkaç harften başka bir şey değilim
bul beni ey hüzünlü şair
nefesimin adımlarını izle
ben o kayıp rengin esaretinde gizliyim…
.
.
.
.
.
.
.
ecedemet…