iBr odaya hapsedilmiş insanın dünyası olmakta zordu
Görüp göreceği sadece bir gökyüzü
Seni gökyüzüm zannederken
yaşamdaki derince cektigim son nefesmişsin farkedemedim

Yavaş yavaş ölüyormuş insan içine kabirden esen rüzgarı huzur sanması
aklın kalple oynaması nasıl da tuhaf nasılda anlamsız

Yahu ölüyorsun kadın ölüyor
seni öldürene aşk diyorsun
sen kendini nerede bıraktın da
hangi duvarın dibinde
hangi mezarın gölgesinde
Sen celladına ömrüm diyorsun

bilinmeyen kıymetini hangi bozulmuş bulmaca da aradın
kalbini neden bir vefasıza oyuncak diye adadin
kadın ölüyorsun ölüyorsun
benliğim kalbim hislerim ruhum ölüyorsun işte neden hala durmadan aşka topalladın hemde
Yürümeye halin yokken koşarcasina

şimdi kim anlar senin ahlarıni kim tutar kırılmış parmak uçlarını kim nefes olacak yıkılmış bedenine sustun bakkk sustun yine hapsettin kendini lanetlenmiş cehennemine

Bu benliğime ve kalbime son mektubumdur anladım senin ki sevmek değil bile bile ladesti ölümüne