İNSAN

Bazen bir anlık nefes bir ömür,
bazen bir ömür yaşanır soluksuz bir nefes!
Geceden kalma düşlerle uyanırız sabaha.
Kimimiz Evliya oluruz,
kimimiz Çelebi’yiz.
Aşığız her birimiz,
ayrı ayrı cennet bildiğimiz doğaya!
Ya kirlenmeden,
ya da alabildiğine kirlenip kirleterek!

Heyhat,
yoksa geçip gitmekte mi zaman?
Yoksa zamanın içinden geçip de giden biz insanlarmıyız!
Ne olacağını,
nereden geldiğini
ve nereye gideceğini düşünmeden harcanan bir ömür!
Mutluluktan çok,
mutsuzluğu misyon edinmiş yaratıklarız!

Mutlu olduğu an,
besleneceği kaynakların tükeneceğini sanan!
Ağlatan,
ağlayan,
ölen
ve öldüren insan!
Ne zaman ki farkına varır,
bir yıldız misali avuçlarından kayıp ta gittiğini yaşamın,
can havliyle sarılır kırk düğümlü hayatın çürük ipine.
Hangi düğümden tutacak olsa,
kanatır avuçlarını derinden insan.

Ve nihayet anlar.
Anlar insan,
yaşamın anlamını elden,
ayaktan düştükten sonra.
Ama nafile.
Artık çok geç.
Dönüp de bakar geride bıraktıklarına içi burkularak.
O güzelim yıllarda yaşamak isteyip de yaşayamadıklarına,
vurdumduymazlıklarına,
aymazlıklarına!

Derken dadanır diline farklı tümceler.
Ah keşke.
Keşke sevseydim.
Keşke kırmasaydım.
Keşke incitmeseydim.
Keşke korkma zor anında yanındayım diyebilseydim.
Keşke merak etme,
ölüme dahi gitsen bırakmam ellerini.
Keşke sarılmasını,
keşke okşamasını öğrenebilseydim.
Ama nafile.
Bir keşkeler yumağıdır ki,
düğümlenir boğazımıza.

Ne kırıp döktüklerimizi geri getirir dilimize pelesenk keşke söylemleri,
ne de sevgisizlikten ölüme mahkum ettiklerimizi!

Kötülüğe,
çirkefliğe,
kırıp dökmeye,
zulme,
işkenceye,
ölmeye öldürmeye mahir o güçlü,
o görkemli,
o yağız insanların son çırpınışıdır artık!
Son bir hamle sarılır duaya,
etrafına surlar örerek sığınır yaratana.
Belki affeder diye.

Nafile.
O,
artık gözleri açık intikal etmiştir ebediyete.
Yaşadıklarıyla,
yaşayamadıklarıyla;
sev gi siz in san!..

Efkan ÖTGÜN