"asırlar boyu ağlamak istiyorum.
âşık mı yoksa bir meczup mu bilinmez.
dağlar kadar aşık gördüm kalbleri birer tufan.
neden ve nasıl bir yaşam.
Sonsuzluğa açılan bir kapı ve sonlu bir mahlukat.
hayır hayır , ölenler bedenler..
Ruhlar için ölüm bir vuslat.
kim dedi ölüler sevemez diye?
yoksa hiç görmedin mi mezarlıkta yatan aşıkları.
gözümden akan yaş değil benim birer inci.
Sahi beni bunun için mi ağlatıyorsunuz , incilerimi çalmak için mi ?.."
İçim bile bana dar geliyor, dünyaya nasıl sığayım?
oysa ne çok severdim herkesi, her şeyi.
Doyasıya, dolu dolu, derinden, tüm benliğimle ...
. Yaşamak öğretilmedi bize.
Hepimiz kendi arayışlarımızın dürbünüyle seyrettik kainatı..
İçimizdeki dengesizlik dünyaya ne denli tecelli etmiş olacak ki.
Binlerce çocuk koşarak dokumuş benim kumaşımı…”