Ne kadar çok sevmiştim, sana ne çok tutkundum,
Sesini duyduğum an, pek bahtiyar olurdum.
İçimde büyüterek, sana ben bir aşk sundum,
Hüzün nedir bilmezdim, senle huzur bulurdum…

İlkbahar mevsiminde, sen sevda bahçesinde,
Henüz yeni yeşeren, çok güzel bir çiçektin.
Yorgun kelebek dahi, can bulur nefesinde,
Benim için böyleydin, var olan bir gerçektin…

İsterdim ki her insan, ben gibi aşkla dolsun,
Böyle düşünüyordum, inanki düne kadar.
Ama çok yanılmışım, bana yazıklar olsun,
Ta ki gerçek yüzünü, gördüğüm güne kadar…

Artık aşk bahçesinin, sade solgun gülüsün,
Ellerinle içimde, mezarını kazmışsın.
Meğer sende kalp yokmuş, sen ruhen bir ölüsün.
Meğer ne kötüymüşsün, ne kadar gamsızmışsın…

Bir zaman Boztepe’ye candın, canandın, yardın;
Seni uğurluyorum, gözlerim de yaş ile.
Ruhumu çok incittin ve de kalbimi kırdın,
Sol göğsünün altında, taşıdığın taş ile…