EN SON UMUTLAR ÖLÜR

Yarım kalan insanlar yarınlara inanmazlar
Çamura batmış bir arabanın kıpırdaması gibi ümitliydim ondan

hissettiğim her duyguya cümle kuramıyorum
herkes ölür ama herkes yaşamaz derler
İyileşmeyen her şeyi siliyorum

Denedim
Gördüğümü görmesini diledim
Gördüğüme kör
Sözlerime sağır
Çabalarıma dilsizdi
Direndim
Hatayı gitmekle değil dönmekle yaparmış insan
Anladım ki sevgide ölür cesedi bulunmazmış sadece
Yenildim

eğer bir gün gidecek olursam beni kalmaya ikna et demişti
zor olacak ama vazgeçme demişti
yavaş yavaş konuş benimle tane tane anlat demişti
gitmek istersem kızgınımdır
ben senden asla gitmem demişti
söz vermişti

benim ona uykularımı feda etmişliğim var
kırgınlıklarım var benim ona
canımı acıtan şeyler var
yaşaması mümkünken yaşanmayan mutluluk yüzünden
bütün camları indirecek kadar güçlü
içimde biriken bir yumruk var

ne kadar daha kaçabilirim kendimden
ne kadar daha gidebilirim kendime varmak için
İçimde ki umut varamadığım kadar

Geceler boyu yumrukladım rüyalarımın duvarlarını
Soğuk ve kimsesiz bir oda gibiyim
Çokluktaki çöplük gibiyim

Mutlu son diye bir şey var mı bilmiyorum ama bir son var
Sonu olmayan bir son
Bir gün uyansam diyorum
Ve bir daha böyle hissetmemeye karar versem
Ama bir fotoğraf var
Dengemi kaybediyorum

Onu özledim
Hem de her gün
İnsan taşıyamıyor bazı şeyleri
Sevgide kurtaramıyor artık

kalbi uzakta sesi kafamın içinde
hiç affetmeyeceğim ama hep özleyeceğim onu
bir gün bir yerde yeniden tanışalım

Turgut Sakin